"Στην τέχνη ό,τι δεν είναι απαραίτητο είναι επιζήμιο". Δεν θυμάμαι ποιος το είπε - σίγουρα ένας εξέχων δημιουργός (ποιητής, ζωγράφος, ή συνθέτης) ως γνώστης εξ ενστίκτου ή και εκ καλλιεργείας των προδιαγραφών του καλλιτεχνικού έργου. Θα μπορούσε να το είχε πει και ένας προικισμένος κριτικός, για όσους πιστεύουν ότι και η κριτική των καλλιτεχνικών έργων είναι ένα ιδιαίτερο είδος τέχνης. Τον παραπάνω ευσύνοπτο αλλά δραστικό ορισμό της τέχνης σκεφτόμουν διεξερχόμενος τη συζήτηση περί λογοτεχνικής κριτικής την περιεχόμενη στο "Αφιέρωμα στην κριτική" του τελευταίου τεύχους του περιοδικού "Νέα Ευθύνη" (αρ. 66-67, Δεκέμβριος 2024). Συζήτηση που προκάλεσε τη διαδικτυακή, ως επί το πλείστον, αντίδραση όχι λίγων περί την κριτική ασχολουμένων. Τόσων ώστε, αν αθροίσουμε σε αυτούς και τους - οιονεί κριτικούς - διδάσκοντες δημιουργική γραφή απανταχού της επικρατείας, θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο περί λογοτεχνικής κριτικής μας λόγος είναι σήμερα...