ΤΗ ΜΑΚΡΙΝΗ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ '30 οι διανοούμενοι προσπαθούσαν να εξηγήσουν την ψυχολογία του φασισμού δοκιμάζοντας να περιγράψουν ένα φάσμα διαφορετικών στάσεων: από την παθητική αποδοχή του μοιραίου ως τον εκστατικό ενθουσιασμό και τον μικροϋπαλληλικό καιροσκοπισμό. Σήμερα, διαβάζοντας τα σχόλια κοροϊδίας και περιφρόνησης κάτω από ρεπορτάζ ή αναρτήσεις για το πλοίο "Madleen" και την κατάσταση στη Γάζα (ακόμα όμως και για τις διαδηλώσεις στο Λος Άντζελες με την εθνοφρουρά και τους... πεζοναύτες), καταλαβαίνει κανείς πως αυτή η παλιά συζήτηση για την ψυχολογία του φασισμού δεν έχει κλείσει καθόλου. Αντιθέτως. Δεν μπορεί κανείς να ξέρει, στο αινιγματικά γλιστερό τοπίο των σχολίων, αλλά νομίζω πως είναι μεγάλο το ποσοστό των πολιτών που φαίνεται να δείχνουν την πιο ακραία περιφρόνηση προς οτιδήποτε και οποιονδήποτε κινητοποιείται για έναν σκοπό χειραφέτησης, μια πρόταση αντίστασης, ένα αίτημα διαμαρτυρίας. Αν εξαιρέσουμε κάποιους σκοπούς...