"ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΟΥ είπατε τίποτα; Κανείς δεν λέει τίποτα", μου είπε μια φίλη μου πρόσφατα μεταξύ αστείου και σοβαρού. Από πίσω ακουγόταν το κλάμα της κόρης της που είναι τεσσάρων μηνών. Σκέφτηκα πόσο δίκιο είχε. Ένα από τα μεγάλα παράδοξα της πρώτης μητρότητας, αυτής που περνάς όταν πρωτοπαίρνεις ένα μωρό στα χέρια σου, είναι το πόσο μοναχική είναι. Και το αναφέρω ως παράδοξο γιατί περνάς κάτι που έχουν περάσει εκατομμύρια γυναίκες πριν από σένα, μαζί με σένα, αλλά και πάλι νιώθεις μόνη. Μπορώ ήδη να φανταστώ τα σχόλια τη στιγμή που γράφω αυτό το κείμενο, κάτι σαν Χορό σε αρχαία τραγωδία, αν αποτελούνταν από καραφλούς μεσήλικες με τσαντάκια σε καφενείο ("Έλα, κούκλα μου, γεννούσανε γυναίκες στα χωράφια δίπλα στην κατσίκα κι ακούμε κι εσένα τώρα"). Κανείς δεν σου λέει πόσο παράξενος είναι αυτός ο πρώτος χρόνος της μητρότητας. Πως δεν έχεις ιδέα τι να περιμένεις, όσα βιβλία κι αν διαβάσεις, όσα Instagram videos και να δεις, όσες ιστορίες...