ΑΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΝΑΣ παραγνωρισμένος συγγραφέας που σήμερα φαίνεται σταδιακά να ξαναπαίρνει τη θέση του στο βάθρο των μεγάλων, είναι ο Λεονίντ Αντρέγιεφ. Ρώσος αλλά βαθιά καχύποπτος απέναντι στη λεγόμενη "μεγάλη ρωσική ψυχή" και τους κορυφαίους συγγραφείς της εποχής του −οι οποίοι, ωστόσο, πρόλαβαν, με πρώτον από όλους τον Γκόρκι, να διαβλέψουν τη δύναμη της πένας του−, έγραψε με ρεαλιστική ένταση, μπαρόκ διάθεση και εξπρεσιονιστικά χρώματα για όλα όσα συνέβαιναν στην πρώτη γραμμή της εξουσίας, αμφισβητώντας ταυτόχρονα και τον Τσάρο και την επανάσταση και πληρώνοντας ακριβά τη διαρκή ανάγκη του να αμφιβάλλει. Όντας για τη Ρωσία ό,τι ίσως είναι για τη λογοτεχνία της Ευρώπης ο Σελίν, απέκτησε τη στόφα του μεγάλου, ζώντας, όπως έγραφε ο σπουδαίος Γάλλος για τον εαυτό του, "το νήμα της Ιστορίας από τα σύννεφα στο κεφάλι του μέχρι την κωλότρυπα". Διατηρώντας την ίδια βλάσφημη διάθεση για ανατροπή των καθεστηκυιών αξιών και της κυρίαρχης ηθικής...