Δεν εξηγείται αλλιώς ότι η φιλολογία στα ΜΜΕ για την πολιτική επιστροφή του Αντώνη Σαμαρά, παράκλητου των νοσταλγών της "δεξιάς καθαρότητας" και του Αλέξη Τσίπρα, αυτόκλητου, σωτήρα της αριστερής ασυνεννοησίας, αντί πολιτικού προβληματισμού, να φέρνει , αβίαστα στο μυαλό τους προφητικούς στίχους του Γιάννη Πάριου στο άσμα του έξοχου λαϊκού βάρδου Πασχάλη Τερζή, καλή του ώρα όπου βρίσκεται: "Επιστροφές καταστροφές. Στην ίδια κόλαση στο ίδιο χτες. Κι όμως μετά κάθε μετά. Πάντοτε έλεγα "ποτέ ξανά. Κάθε που γύριζα το πανηγύριζα Την ίδια έκανα υπομονή Όμως γελάστηκα σε όλα βιάστηκα Καμιά δεν άξιζε επιστροφή". Τα λέει όλα, δεν θα χρειαζόταν ούτε λέξη παραπάνω, αν δεν ήταν τόσο κοντή η μνήμη των Ελλήνων. Αν δεν είχε ενσωματωθεί, με την απερίσκεπτη επανάληψη, στο εθνικό μας DNA η αυτοκαταστροφική τάση που δείχνουν κάποιες τάσεις σημαντικής μερίδας συνελλήνων, που επιλέγουν; - Την επιστροφή στον αναχρονισμό, στις τραγικές έως θλιβερές...