ΟΤΑΝ οι New York Times μου ζήτησαν να πω λίγα λόγια από πρώτο χέρι για την υποχονδρία, ομολογώ πως αιφνιδιάστηκα. Τι φως θα μπορούσα να ρίξω σε αυτού του είδους τη θεοπάλαβη συμπεριφορά, δεδομένου πως παρά του τι είναι γνωστό, δεν είμαι υποχόνδριος, αλλά θεοπάλαβος εντελώς διαφορετικού είδους; Στην πραγματικότητα είμαι κινδυνολόγος, το οποίο βρίσκεται στον ίδιο χώρο με τον υποχόνδριο, ή μάλλον, στα ίδια επείγοντα. Αλλά ακόμα κι έτσι υπάρχει μια θεμελιώδης διαφορά. Δεν βιώνω φανταστικές ασθένειες, οι ασθένειές μου είναι πραγματικές. Αυτό που διακρίνει την υστερία μου είναι ότι όταν για παράδειγμα παρουσιάζω ένα ήπιο σύμπτωμα όπως σκασμένα χείλη, εγώ αμέσως βγάζω το συμπέρασμα ότι τα σκασμένα χείλη δείχνουν όγκο στον εγκέφαλο. Ή καρκίνο του πνεύμονα. Μια φορά νόμιζα πως είχα το σύνδρομο των τρελών αγελάδων. Το θέμα είναι ότι σχεδόν πάντα πιστεύω πως η ζωή μου απειλείται. Λίγη σημασία έχει ότι ελάχιστοι άνθρωποι έχουν πεθάνει από...