Δεν είμαι μονίμως απαισιόδοξος, δηλαδή δεν γράφω στην εφημερίδα διαρκώς. Αντίθετα, όταν γράφω τα δικά μου, δηλαδή όταν εκφράζω τη συγκίνησή μου με την ποίηση, βρίσκω μέσω μιας αλληλουχίας περιστατικών- που θα είναι ο εκφραστικός τύπος της συγκίνησής μου - την ακρίβεια και την αμεσότητα. Στη δημοσιογραφία αυτό που συνήθως παρουσιάζεται είναι ο εξουσιοδοτημένος θυμός. Γράφει δημόσια κανείς για τα "δημόσια", σα να μην είναι ο εαυτός του ανακατεμένος μ' αυτά. Γράφει όμως απομονωμένος "ιδιωτικά", επειδή υπάρχει ο εαυτός που του απευθύνεται εμμονικά μέσα από τα πράγματα. Γυμνώνει την καρδιά του, δεν φουσκώνει τον εγωισμό. Κι όταν θέλει να "παρέμβει", τότε τον "παίζουν" με μέτρο ώστε η πινελιά της κουλτούρας, σε δεύτερο επίπεδο, να μην ταράξει τους κύκλους αυτού που πρέπει να διαβαστεί και να πουληθεί. Και δεν έχουν άδικο. Το παιχνίδι γίνεται αλλού, ψηλά, όπου τα γράμματα θεωρούνται "ψιλά γράμματα" -σαν τα ψιλά που δίνουμε στο παιδί με την...