Φέτος το καλοκαίρι, όσοι καταφέρνουν να εγκαταλείψουν για λίγες ημέρες τα αστικά κέντρα για να βρεθούν στην ελληνική επαρχία -νησιωτική ή ηπειρωτική- έρχονται αντιμέτωποι με μια ζοφερή πραγματικότητα: μια Ελλάδα δύο ταχυτήτων και πολίτες δύο κατηγοριών. Μοναδικά τοπία και άνθρωποι με καρδιά και χαμόγελο, αλλά με υποδομές που καταρρέουν, σχολεία που κλείνουν, παιδιά που λιγοστεύουν. Και πίσω από την ειδυλλιακή εικόνα της ξεγνοιασιάς του καλοκαιριού, κρύβεται ένας χειμώνας με αντιξοότητες και ένα μέλλον όμοιο με κλεψύδρα που αδειάζει... Περιοχές απαράμιλλης ομορφιάς και γνήσιων, ηρωικών ανθρώπων που όμως υπολείπονται σημαντικά από τις αντίστοιχες της πρωτεύουσας και μαραζώνουν. Με υποδομές απαρχαιωμένες ή ανύπαρκτες. Δρόμους που συνδέουν χωριά, σκοτεινούς ή κακοφωτισμένους. Νερό και ρεύμα που κόβονται λόγω χρόνιων προβλημάτων ή και λόγω πρόσκαιρης τουριστικής υπερφόρτωσης. Δομές υγείας που λειτουργούν υποτυπωδώς ή είναι υποστελεχωμένες.