Αν ακούσει ή διαβάσει κανείς το επίσημο κυβερνητικό αφήγημα, θα νιώσει πως ζει σε μια χώρα που καλπάζει. Οι ρυθμοί ανάπτυξης ξεπερνούν τον ευρωπαϊκό μέσο όρο, η επενδυτική βαθμίδα είναι πλέον γεγονός και οι υπουργοί μιλούν με σιγουριά για μια Ελλάδα που έχει αφήσει οριστικά και αμετάκλητα πίσω της την κρίση. Είναι μια εικόνα κομμένη και ραμμένη για τις διεθνείς αγορές, τους οίκους αξιολόγησης και τα μεγάλα επενδυτικά φόρουμ. Κάτω από αυτή τη γυαλιστερή επιφάνεια όμως, στο επίπεδο της πραγματικής ζωής εκατομμυρίων ανθρώπων, ξεδιπλώνεται μια εντελώς διαφορετική ιστορία. Είναι η ιστορία της οικογένειας που βλέπει το καλάθι του σούπερ μάρκετ να αδειάζει και τον λογαριασμό να μεγαλώνει. Του νέου που, ακόμη κι αν βρει δουλειά (γενικά, όχι στο αντικείμενο του), ο μισθός δεν φτάνει ούτε για να σκεφτεί να φύγει από την πατρική στέγη. Του συνταξιούχου που μετράει τα χάπια και τις μέρες μέχρι την επόμενη σύνταξη. Αυτή η αδιανόητη απόσταση...