Ας το πούμε εξαρχής: η ελληνική γλώσσα - αυτή η τετρακισχιλιετής, αλλά απίστευτα σβέλτη κυρία - δεν κάθεται ήσυχη. Εξελίσσεται, κλωτσάει, παίζει με τα βάθη του διαδικτύου, κολλάει emojis σαν παράσημα σε λέξεις που κάποτε κουβαλούσαν το βάρος της τραγωδίας. Και δεν είναι αστείο - είναι η απόδειξη ότι οι γλώσσες δεν πεθαίνουν, απλώς αλλάζουν δέρμα. Οι υπο-γλώσσες, τώρα. Δεν τις αντιλαμβάνεσαι πάντα, αλλά σε παρασέρνουν. Είναι οι gamers που μιλάνε μισά αγγλικά μισά greeklish, μουσικοί που μετατρέπουν τον μινιμαλισμό σε σύνταξη, πρόσφυγες που συνδυάζουν αραβικά, ελληνικά και TikTok ήχους. Η υπο-γλώσσα δεν φαίνεται, όπως μια σήραγγα στο μετρό - κι όμως κατευθύνει τη ζωή από κάτω. Η ελληνική γλώσσα ήταν πάντα ένα χωνευτήρι. Από τα δωρικά και τα ιωνικά μέχρι τα SMS της δεκαετίας του '90 και τα hashtags τού σήμερα. Δεν είναι η "καθαρή" μορφή που μετράει, αλλά η ικανότητά της να χωράει αντιφάσεις. Στην ίδια φράση μπορεί να σταθεί το "ώ τέκνον"...