Ζούμε σε μια εποχή όπου η αλλαγή ταυτίζεται με το θόρυβο. Αν δεν φωνάξεις, αν δεν προβληθείς, αν δεν αφήσεις "ίχνος" στις οθόνες, θεωρείσαι αόρατος. Κι όμως, η ιστορία, η φύση, η λογοτεχνία, μας διδάσκουν κάτι άλλο: Ο κόσμος δεν αλλάζει με φωνές - αλλά με ρίζες. Με αυτό δεν αρνούμαστε τη σημασία της δημόσιας στάσης· αλλά υπενθυμίζουμε τη δύναμη της σιωπηλής επιμονής. Εκείνης που δεν εντυπωσιάζει αλλά αντέχει. Που δεν απαιτεί αλλά ενεργεί. Το βιβλίο "Η Ανώνυμη Κόρη" του Σταμάτη Ν. Αλαχιώτη δεν είναι απλώς ένα μυθιστόρημα. Είναι μια ηθική αλληγορία. Η ηρωίδα του δεν έχει όνομα. Δεν έχει αναγνώριση. Δεν κρατά πανό. Δεν δίνει συνεντεύξεις. Κι όμως, στέκεται. Αντιστέκεται. Φυλά έναν τόπο και μια αλήθεια. Όχι ως ακτιβίστρια, αλλά ως φορέας ευθύνης. Όχι με συνθήματα, αλλά με ρίζες. Τι είναι όμως η ρίζα σε αυτό το βιβλίο; Είναι η σύνδεση με τον τόπο, με τη φύση, με τη μνήμη. Είναι το βαθύ, σχεδόν αταβιστικό ένστικτο ότι κάτι πρέπει να...