Μετά από μια τρανταχτή αποτυχία (η φετινή πορεία της Εθνικής μας στα προκριματικά του Μουντιάλ δεν μπορεί να χαρακτηριστεί αλλιώς), δεν επιτρέπονται αποσιωπήσεις, ούτε η συνήθης ελληνική τέχνη της διάχυσης και εξαφάνισης ευθυνών. Όταν κάτι καταρρέει θορυβωδώς, οι εξηγήσεις πρέπει να ακούγονται καθαρά. Και να αφορούν όλους: παίκτες, παράγοντες, και φυσικά τον ίδιο τον Γιοβάνοβιτς, που δεν δικαιούται να κυκλοφορεί με το άυλο διαβατήριο της μη κριτικής που συχνά του προσφέραμε. Από αυτή τη σκοπιά, το 0-0 με τη Λευκορωσία στο παγωμένο Ζαλεγκέρζεγκ ήταν απλώς η τελευταία πινελιά σε έναν καμβά ήδη θολό και μουντό. Μια ισοπαλία που, αν μη τι άλλο, απέδειξε δύο πράγματα: ότι η Ελλάδα μπορεί να κρατάει το μηδέν και ότι μπορεί να μη σκοράρει ούτε από... ευσπλαχνία της τύχης. Επί Γιοβάνοβιτς και τα δύο αποτελούν σχεδόν εξωτικά φαινόμενα, όμως εμφανίστηκαν μαζί, σαν ειρωνικό κλείσιμο της αυλαίας. Ο ομοσπονδιακός, ενώ είχε μιλήσει για ευρύτερο...