Φίλε μου Πιτσιρίκο, Κοιτάμε έξω από το παράθυρο, και είναι Τρίτη. Άλλη μια μέρα. Ακριβώς όπως η προηγούμενη. Τίποτα δεν αλλάζει. Την ίδια στιγμή, τεκτονικές συστημικές αλλαγές, εντάσεις, τριβές και διεθνείς συγκρούσεις, τείνουν να μεταμορφώσουν τον πλανήτη και την ζωή όλων μας σε έναν βαθμό, και με έναν ρυθμό, που μέχρι τώρα φάνταζε αδιανόητος. Τα πράγματα δεν πάνε καλά. Εκατομμύρια άνθρωποι υποφέρουν καθημερινά για να τα βγάλουν απλώς πέρα. Να καλύψουν τα έξοδα του μήνα. Δισεκατομμύρια άλλοι δεν μπορούν να κάνουν ούτε αυτό. Πυρηνικές δυνάμεις εξαπολύουν απειλές και χτυπήματα ο ένας στον άλλον. Η δυστοπία που προβάλλει το παρόν μας για το μέλλον, είναι ένας καπιταλισμός τεχνητής νοημοσύνης και ιδιωτικών γιγαθηρίων που θα μοιάζουν περισσότερο με αυτόνομα κράτη, παρά με εταιρείες. Ένα δυστοπικό μέλλον που μπορεί να συγκριθεί μόνο με αυτό της ανεξέλεγκτης κλιματικής κατάρρευσης. Μιας κατάρρευσης η οποία δείχνει να επιταχύνει με τον ίδιο...