"ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΛΑΜΨΗ ο άνθρωπος· κι αν είδες, είδες!" Ο στίχος του Ελύτη δεν φεύγει από τον νου μου από την ημέρα του θανάτου του Βασίλη και με κυνηγά σχεδόν ως τύψη· παρότι μου δώρισε πριν από δέκα περίπου χρόνια το προνόμιο να κοιτάξω τη λάμψη του από τόσο κοντά, με πιάνουν σήμερα τύψεις - είχα πραγματικά την ωριμότητα ή την ευθυκρισία τότε να τον δω ή απλώς τον κοιτούσα; Τουλάχιστον, πρόκειται περί τύψεων κι όχι περί ενοχών: θα προσπαθήσω να εξηγήσω τι εννοώ -με τη βοήθεια, φυσικά, των απαράμιλλων αφορισμών του ίδιου του Παπαβασιλείου, έτσι όπως παρουσιάζονται στο έργο του "Relax... Mynotis!". Κοιτάζοντάς τον και ακούγοντάς τον από πολύ κοντά, σχεδόν από απόσταση αναπνοής στη σκηνή, αυτό που σίγουρα μπορώ να θυμηθώ και να περιγράψω με σιγουριά σήμερα είναι τα ρουθούνια του - το άνοιγμα, μάλλον, των ρουθουνιών του. Θα φανεί, ίσως, παράξενο, αλλά τουλάχιστον για όποιον ανεβαίνει πάνω σε σκηνή (καλλιτέχνη των παραστατικών τεχνών, ρήτορα...