Ήμουν καλός στην Έκθεση. Το είχα με την Έκθεση, που λένε. Έτσι εξηγείται και γιατί στις εξετάσεις πολλοί συμμαθητές μου, ψιθυριστά ή όχι και τόσο ψιθυριστά (ανάλογα με το θράσος τους) μου ζητούσαν να τους δώσω έναν "πρόλογο". Ήξεραν πως, όποιο και αν ήταν το θέμα της Έκθεσης, όσο βατό ή δύσβατο, ο Πέτρος θα είχε εύκαιρο έναν "πρόλογο", ένα δυνατό "εναρκτήριο λάκτισμα" για να πάρουν μπρος και να συνεχίσουν με τις δικές τους αποκλειστικά δυνάμεις. Εκείνο που εξηγείται λιγότερο εύκολα είναι πως υπήρχαν και κάποιοι που μου ζητούσαν έναν "επίλογο". Εντάξει με τον "πρόλογο", αλλά διάβολε, να σου δώσω κι έναν "επίλογο" πρεταπορτέ, χωρίς να έχω ιδέα τι έχεις γράψει... ανάμεσα; Και όμως. Τώρα που το ξανασκέφτομαι αυτοί, οι δεύτεροι, είχαν πιάσει πιο σωστά το "νόημα" του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος. Πίστευαν ότι κάπου, στο μυαλό του Πέτρου ή κάποιου άλλου, υφίστανται συρτάρια όπου φυλάσσονται κουτάκια με "προλόγους", "επιλόγους" και...