Η ελληνική εξωτερική πολιτική είναι εσωστρεφής. Ποντάρει περισσότερο στην επικοινωνία προς τα μέσα παρά στην ουσία, εμφανίζοντας μικρές επιτυχίες ως μεγάλες και μεγάλα προβλήματα ως μικρά. Οσο εξωραϊσμένα, όμως, και αν παρουσιάζονται κάποια οικονομικά ή πολιτικά στοιχεία, το ελληνικό κράτος φαίνεται αποδυναμωμένο. Σαν φυσική συνέπεια, χάνει συμμάχους. Η παραδοσιακή στρατηγική της Ελλάδας να έχει ως βασική σύμμαχο την ισχυρότερη ναυτική δύναμη στην Ανατολική Μεσόγειο και μια μικρότερη αυτόνομη στην περιοχή της - Τουρκία, Γιουγκοσλαβία, αραβικά κράτη - αλλάζει. Συνεχίζεται η συμμαχία με τις ΗΠΑ, αλλά η Ουάσιγκτον θεωρεί την Ελλάδα "δεδομένη" και δυσανασχετεί με την ελληνική εμπλοκή στην εσωτερική πόλωση Δημοκρατικών - Ρεπουμπλικανών. Η δυνητική σύμμαχος στην περιοχή, το Ισραήλ, δεν θεωρείται αυτόνομο, αλλά εξαρτημένο από την ίδια υπερδύναμη. Στα Βαλκάνια κλείνουν πόρτες. Η Σερβία και το Μαυροβούνιο έχουν μειωμένη αξία, λόγω και της...