Η ρεαλιστική απεικόνιση της γλωσσικής πραγματικότητας, γενικό γνώρισμα της αριστοφανικής κωμωδίας, καθίσταται ευκρινέστερη σε περιπτώσεις προσώπων που δεν κρατούν από την Αθήνα και μιλούν τη διάλεκτο του τόπου καταγωγής τους. Χαρακτηριστικά παραδείγματα απαντούν στους Αχαρνείς (Αχαρνής), στη Λυσιστράτη και στις Θεσμοφοριάζουσες. Στους Αχαρνείς (Αχαρνής), κατά πρώτον, τη δική τους διάλεκτο μιλούν ο Μεγαρίτης και ο Βοιωτός (Θηβαίος) που προβαίνουν σε εμπορικές δοσοληψίες με τον Δικαιόπολη στην ελεύθερη αγορά που εκείνος έχει δημιουργήσει. Στη Λυσιστράτη πάλι, όπου αντιπαρατίθενται δύο χοροί -ένας ανδρικός και ένας γυναικείος- και δύο κόσμοι -ο αθηναϊκός και ο σπαρτιατικός-, χρησιμοποιείται πέραν της αττικής και η λακωνική διάλεκτος, ώστε να επιτευχθεί με τρόπο γλωσσικά ρεαλιστικό η συμφιλίωση και η ειρήνευση μεταξύ των δύο αντιμαχόμενων πλευρών του Πελοποννησιακού Πολέμου. Όσο για τη γλωσσική έκφραση των δούλων στην Αθήνα των Κλασικών...