Το ολικ'ο μπλακ άουτ στην ιβηρική μού θύμισε εκείνο το καλοκαιρινό βράδι στα μέσα της δεκαετίας του 1980 όταν ξαφνικά η Αθήνα βυθίστηκε στο σκοτάδι μέχρι το επόμενο πρωί. Δεν ξέραμε μέχρι τότε ότι υπήρχε η πιθανότητα να πας παντού και να μην έχει ρεύμα πουθενά, και ήταν σοκαριστικό ακόμη και αν οι ζωές μας ήταν τότε πολύ λιγότερο ηλεκτροσυνδεδεμένες. Καμιά σαρανταριά χρόνια μετά, ένα μεγάλο ποσοστό της Ευρώπης μένει χωρίς ρεύμα για σχεδόν μία ημέρα. Και ποιας Ευρώπης; Της πράσινης Ευρώπης, της Ευρώπης των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας και της Ευρώπης του ενεργειακού χρηματιστηρίου. Μπορεί να είναι κάτι εντελώς τυχαίο, μπορεί να είναι και δείγμα ότι κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας, ή -για να το πω αλλιώς- ότι η μετάβαση στην επόμενη ημέρα της ενέργειας είναι πρόωρη και επισφαλής. Το υπερβολικό της κόστος για τις φτωχότερες από τις ευρωπαϊκές χώρες επιτείνει την ανισότητα βορά-νότου, ενώ η αστάθειά των ενεργειακών...