Αν ο κινηματογράφος είναι ένα πεδίο όπου η αλήθεια και η ψευδαίσθηση παίζουν ασταμάτητο τένις, τότε ο Ντάνιελ Ντέι-Λιούις υπήρξε πάντα ο παίκτης που δεν άφηνε την μπάλα να πέσει ποτέ κάτω. Εξαφανιζόταν ο ίδιος για να αναδυθεί μόνο όταν η μπάλα είχε φτάσει σε εκείνο το σημείο που ο θεατής δεν ήξερε αν αυτό που βλέπει είναι τέχνη ή η ζωή του ίδιου του ηθοποιού, ξεγυμνωμένη. Φέτος, επιστρέφει με το Anemone, σε σκηνοθεσία του γιου του, Ρόναν. Οκτώ χρόνια μετά την "απόσυρση" (και η λέξη μπαίνει αναγκαστικά σε εισαγωγικά γιατί ποιος μπορεί στ' αλήθεια να αποσυρθεί από τον εαυτό του;), ξαναβγαίνει στο προσκήνιο. Και το γεγονός αυτό μοιάζει σαν μικρός σεισμός: όχι για το ταμείο αλλά για την ίδια την έννοια του τι σημαίνει "μεγάλος ηθοποιός". Ο όρος είναι περικυκλωμένος από κλισέ κάθε είδους. "Μεγάλος" μπορεί να σημαίνει πολλά: φήμη, βραβεία, έξοχη υποκριτική τεχνική, ολόκληρη μυθολογία γύρω από το πρόσωπο. Ομως, στην περίπτωση του...