Φαινομενικά οι εργαζόμενες και οι εργαζόμενοι στη χώρα μας θα έπρεπε να είναι χαρούμενοι. Ύστερα από την καταστροφική περίοδο των Μνημονίων όταν η ανεργία εκτινάχθηκε έως και το 27% και στους νέους έφθασε κάποια στιγμή ακόμη και το 60%, την ώρα που μειώθηκε σημαντικά ακόμη και ο κατώτατος μισθός και καταργήθηκαν οι συλλογικές συμβάσεις, πλέον η ανεργία είναι σε σχετικά χαμηλά επίπεδα, ο κατώτατος μισθός μόλις αυξήθηκε για άλλη μια φορά και όλες οι στατιστικές δείχνουν αύξηση των μέσων ονομαστικών αποδοχών. Όμως, εάν κανείς μιλήσει με εργαζομένους, αυτό που θα διαπιστώσει θα είναι κάθε άλλο παρά αισιόδοξο και χαρμόσυνο. Γιατί παρότι οι ονομαστικοί μισθοί αυξήθηκαν, αυτό δεν σημαίνει ότι οι μισθοί ακολουθούν το κόστος ζωής και ιδίως το κόστος στέγασης. Γιατί παρότι μειώθηκε η ανεργία αρκετές από τις θέσεις εργασίας που προσφέρονται είναι επισφαλείς και συγκριτικά κακοπληρωμένες με αποτέλεσμα να υπάρχουν ελλείψεις εργατικού δυναμικού σε...