Σε σκέπτομαι πολύ, Δάσκαλε, τις μέρες αυτές που είναι αφιερωμένες στην ανάμνηση τού "Όχι" μας. Τι βρήκες να πης στα παιδιά; Το ενθουσιώδες λογύδριο επιβάλλουν οι περιστάσεις. Είχες το κουράγιο; Με ποια καρδιά να το εκφωνήσης και τι περιεχόμενο να του δώσης; Θα ήταν πολύ πιο εύκολο αν απευθυνόσουν σε μεγάλους. Αντέχουν αυτοί στη μετάδοση των βαθύτερων σκέψεών σου και στη μετάγγιση της πικρίας σου. Πώς όμως να τα βγάλης πέρα με το παιδί; Το παιδί έχει περιέργειες, έχει απορίες· χειρότερο ακόμα, έχει αδιακρισίες. Το πνεύμα της θυσίας ήταν το περιεχόμενο της ομιλίας σου. Το ζωντάνεμα του 1940, με τον Δαυίδ που ξεκινά εναντίον του Γολιάθ. Η ανάταση ψυχών, ο αγώνας για βωμούς και εστίες. Ίτε παίδες Ελλήνων. Πάνω όμως στις εξάρσεις σου, ο έφηβος, που ξέρει ποιο ήταν το αντάλλαγμα τού "Όχι" της χώρας του, σηκώνει το χέρι και -αναιδή που είναι τα σημερινά παιδιά- κόβει τη φόρα σου, κύριε Δάσκαλε, και ρωτά: - Πού με στέλνεις, κύριε; Αν εγώ δεν...