Στα 51 χρόνια από την ίδρυση της Νέας Δημοκρατίας, το αποτύπωμα των πρωθυπουργών της πάνω στο Εκτελεστικό δεν είναι ούτε ενιαίο ούτε προβλέψιμο. Αυτό δεν πρέπει να μας εκπλήσσει. Το μοντέλο διακυβέρνησης είναι προϊόν της ιδιοσυγκρασίας του εκάστοτε ηγέτη, αλλά και της πολιτικής συγκυρίας. Αναπόφευκτα, αυτά μεταβάλλονται μέσα στον χρόνο. Στον ιδρυτή της Νέας Δημοκρατίας, Κωνσταντίνο Καραμανλή, πρέπει να χρεωθεί το πρότυπο της "ηρωικής ηγεσίας" που σφράγισε λίγο-πολύ τον τρόπο λειτουργίας του Εκτελεστικού μέχρι την κρίση, δηλαδή ενός πολύ ισχυρού πρωθυπουργού (συνταγματικά παντοδύναμου μετά το 1986), ο οποίος όμως κατείχε θέση "ερημίτη", χωρίς τα κατάλληλα θεσμικά εργαλεία συντονισμού και εφαρμογής της κυβερνητικής πολιτικής. Η δεσπόζουσα θέση του Καραμανλή τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης μπορεί να εξισορρόπησε αυτή την εγγενή αδυναμία, όμως το μοντέλο διακυβέρνησης παρέμεινε προ-νεωτερικό. Για τους δύο επόμενους κεντροδεξιούς...