Ένα κορμί μικρό, ακίνητο, χωρίς παλμό. Δίπλα του μια μάνα -δεν θρηνεί, απλώς μαζεύει τα κομμάτια του. Ό,τι σώθηκε. Μια πατούσα, ένα χέρι με βραχιόλι. Κάτι που να θυμίζει πως υπήρχε άνθρωπος, υπήρχε παιδί. Όχι, κάποιος αριθμός. Ο πλανήτης παρακολουθεί παιδοκτονίες σε livestream, ανάμεσα σε unboxing και TikTok συνταγές. Ένα timeline που γεμίζει με νεκρά βρέφη, emojis και post περί "σύνθετων ζητημάτων" και "λεπτών γεωπολιτικών ισορροπιών". Οι βόμβες πέφτουν πια σε μαιευτήρια. Τα νοσοκομεία δεν έχουν ρεύμα. Τα παιδιά πίνουν μολυσμένο νερό και πεθαίνουν από αφυδάτωση δίπλα σε δεξαμενές με το λογότυπο της UNICEF. Κι εμείς εξηγούμε το "πλαίσιο". Ζυγίζουμε τον θάνατο με βάση στρατηγικές και το "δικαίωμα στην αυτοάμυνα", χωρίζουμε τις φρίκες σε "κατανοητές" και "υπερβολικές", ξεχνώντας ότι μιλάμε για παιδιά που κοιμούνται σε σκηνές και ξυπνάνε θαμμένα. Για παιδιά που μεγαλώνουν μέσα στη σκόνη, στο αίμα και στα ουρλιαχτά. Για παιδιά που...