Είμαστε η πρώτη γενιά που έζησε με την απειλή της καταστροφής του κόσμου. Τουλάχιστον με φυσικούς τρόπους. Προφανώς υπήρξαν προηγούμενες γενιές που έζησαν με την μάλλον δυσάρεστη προοπτική της καταστροφής του κόσμου από τον Μαύρο Θάνατο ή την Δευτέρα Παρουσία αλλά οι μπούμερς μάθαμε να ζούμε με την βόμβα. Ακόμα και να την αγαπάμε όπως ήταν ο τίτλος του έργου του Στάνλεϊ Κιούμπρικ "Δόκτωρ Στρέιντζλαβ, ή πως έμαθα να πάψω να ανησυχώ και να αγαπώ τη βόμβα". Η οποία δεν χρειαζόταν περισσότερες διευκρινήσεις. Ατομική, υδρογόνου έπαιζε μικρό ρόλο. Η βόμβα που θα έριχναν οι Σοβιετικοί (στο σπίτι είμαστε στη σωστή πλευρά της Ιστορίας) ή οι Αμερικάνοι (αν κάποιος βρισκόταν στην άλλη). Ανήκουμε στη γενιά που περίμενε στο ραδιόφωνο να ακούσει αν τα σοβιετικά πλοία με τους πυραύλους θα σταματήσουν πριν από την Κούβα. Στη γενιά που άκουσε σε πρώτη εκτέλεση το "Να φύγουν οι βάσεις του θανάτου". Της γενιάς που έμαθε ότι ο μόνος που μπορεί να σε...