Για χρόνια, ο Αντώνης Καραγιάννης πίστευε πως η επιτυχία ήταν η πιο καθαρή μορφή αγάπης. Ως ένας από τους κορυφαίους κατασκευαστές της Αθήνας, περνούσε ατελείωτες νύχτες σε αίθουσες συνεδριάσεων, πείθοντας τον εαυτό του πως κάθε συμβόλαιο που υπέγραφε, κάθε πολυκατοικία που υψωνόταν, σήμαινε ασφάλεια για την οικογένειά του. Κάθε χαμένη γιορτή, κάθε πτήση που ακυρωνόταν, ήταν - στη σκέψη του - μια θυσία για το καλό των παιδιών του. Πίστευε πως τα χρήματα μπορούσαν να τα προστατέψουν. Ώσπου ήρθε εκείνη η Πέμπτη που τον διέψευσε. Μετά από τρεις εβδομάδες στο εξωτερικό, ο Αντώνης βγήκε από το ταξί και χαμογέλασε βλέποντας το σπίτι του. Φαντάστηκε την επτάχρονη κόρη του, τη Σοφία, να τρέχει στην αγκαλιά του, τον μικρό Λευτέρη, μόλις δύο ετών, να γελάει, και τη νέα του σύζυγο, τη Βικτωρία, να τον υποδέχεται με στοργή. Άπλωσε το χέρι του στο πόμολο, με την καρδιά γεμάτη λαχτάρα. Μα μέσα στο σπίτι, δεν τον περίμενε γέλιο. Τον υποδέχθηκε σιωπή...