Από τους "Χαλασοχώρηδες" (1892) του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη έως το "Υπάρχει και φιλότιμο" (1965) του Αλέκου Σακελλάριου και από την "Τζένη, Τζένη" (1966) του Ασημάκη Γιαλαμά έως τις "Δάφνες και πικροδάφνες" (1979) των Δημήτρη Κεχαϊδη - Ελένης Χαβιαρά, η λογοτεχνία, ο κινηματογράφος και το θέατρο μας δεν σταμάτησαν ούτε στιγμή να ασχολούνται με τον πλέον ανθεκτικό διαχρονικό δεσμό μεταξύ του Έλληνα πολιτευτή και του Έλληνα ψηφοφόρου: την πελατειακή σχέση. Ο "κοσμοκαλόγερος των γραμμάτων μας", στην πιο απροκάλυπτα πολιτική νουβέλα του, την οποία ο ίδιος προσδιορίζει ως "μικρά μελέτη", καταγράφει με βιτριολική ακρίβεια τα κοινοβουλευτικά ήθη των ημερών του που -για δες σύμπτωση- είναι τάλε κουάλε με τα κοινοβουλευτικά ήθη των ημερών μας: οι παρίες ενός χωριού συνασπίζονται έναντι των "χαλασοχώρηδων" (έτσι βαφτίζει ο Παπαδιαμάντης τους πολιτευτές, υπό την έννοια ότι είναι εκείνοι που σπέρνουν τη διχόνοια και καταστρέφουν την -προφανώς...