Όταν το 1933 ο Αδόλφος Χίτλερ ανέλαβε την εξουσία, δεν χρειάστηκε πολύ για να καταλάβει ότι η πιο ισχυρή πρώτη ύλη του 20ού αιώνα δεν ήταν ούτε το ατσάλι ούτε ο άνθρακας, αλλά η εικόνα που μπορούσε να γίνει όπλο, πιο επικίνδυνο κι από τον λόγο, γιατί δεν χρειαζόταν να πείσει αλλά απλώς να μαγέψει. Ο κινηματογράφος, τότε μόλις 40 ετών, ήταν το ιδανικό πεδίο για να πλαστεί ένα νέο συλλογικό όνειρο. Ο Γιόζεφ Γκέμπελς, υπουργός Προπαγάνδας, είχε διαβάσει τα πάντα για τη δύναμη των μαζών. Θαύμαζε το Χόλυγουντ, αλλά το θεωρούσε ηθικά ρηχό. Ήθελε μια "εθνική τέχνη" που θα μπορούσε να εξυψώσει το γερμανικό πνεύμα και να μετατρέψει τον λαό σε μια κοινότητα πιστών. Κάθε ταινία, κάθε φωτογραφία, κάθε αφίσα θα υπηρετούσε τη νέα εποχή του Φύρερ. Από το 1933 έως το 1945 η Γερμανία παρήγαγε πάνω από 1.200 ταινίες, εκ των οποίων οι μισές ήταν καθαρά προπαγανδιστικές. Οι υπόλοιπες, κωμωδίες, μελοδράματα ή ιστορικά έργα, είχαν επίσης έναν και μόνο...