Έχουμε ένα φαινόμενο σοβαρής δυσανεξίας στην κριτική, ακόμα και όταν αυτή είναι καλοπροαίρετη Γράφει ο Παναγιώτης Σκουρής* Όποιος από εμάς κυκλοφορεί εκεί έξω, σίγουρα διαπιστώνει, ότι υπάρχει αρκετός θυμός και εξαλλοσύνη. Γυρνώντας μία μέρα από εκεί που παρκάρω το αυτοκίνητο καμιά φορά, άκουσα κάποιον να λέει: "δεν μπορείς πλέον να πεις τίποτα σε κανένα". Από την άλλη πλευρά βέβαια, δεν μπορούμε να μην παρατηρήσουμε, ότι πολλές φορές ισχύει το αντίθετο. Σε ορισμένους χώρους και ορισμένες περιστάσεις, μπορεί να πεις σε όποιον θέλεις ό,τι θέλεις. Το εθνικό κοινοβούλιο και η πολιτική εν γένει είναι ένα καλό παράδειγμα για αυτό. Εν τέλει και εδώ ισχύει μάλλον ο χρυσός κανόνας, ότι η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Το πρώτο βέβαιο στοιχείο αυτής της συζήτησης είναι, ότι το κοινωνικό σύνολο, ο κόσμος, είναι περισσότερο ή λιγότερο θυμωμένος. Δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα. Και ως εκ τούτου αναζητάει έναν τρόπο, μια βαλβίδα εκτόνωσης. Δυστυχώς...