Η ΨΗΛΟΤΑΚΟΥΝΗ ΓΟΒΑ χτυπούσε με νευρικότητα το πέλμα της στο οδόστρωμα, όσο αναρωτιόταν πού μπορεί να βρίσκονταν το άλλο της μισό. Ακόμη δεν μπορούσε να χωνέψει πώς είχε βρεθεί μπλεγμένη σε αυτή την ιστορία. Πώς είχε παγιδευτεί από νωρίς σε μια τόσο προφανώς αδιέξοδη κατάσταση, και στο τέλος, παρασυρμένη από τη ροή των γεγονότων, είχε καταλήξει μόνη της, στον δρόμο, δίπλα σε έναν δύσοσμο κάδο απορριμμάτων, με το μυαλό της γεμάτο ομίχλη. Ενώ σκεφτόταν ότι το μέλλον ενός παπουτσιού χωρίς ταίρι δεν είναι καθόλου ευοίωνο σε έναν κόσμο όπου κυριαρχούν τα δίποδα όντα, έπιασε τον εαυτό της να κατηγορεί την απούσα σύντροφό της για όλα. Παρότι εξωτερικά έμοιαζαν σαν δυο σταγόνες νερό -ή, έστω, σαν μια σταγόνα νερό δίπλα σε έναν καθρέφτη, δεδομένου ότι η μια ήταν αριστερή και η άλλη δεξιά- διέφεραν κατά πολύ μεταξύ τους. Εκείνη, η δεξιά, ήταν όλο πραότητα και καρτερία. Η διπλανή της ήταν το άκρως αντίθετο. Η μία λογική, με μνημειώδη...