Η στάση της Ελλάδας απέναντι στις αγριότητες του Ισραήλ στη Γάζα είναι μία ενδιαφέρουσα άσκηση διπλωματίας, ηθικής και πολιτικής φιλοσοφίας. Βλέπει έναν γίγαντα, που τυγχάνει και ο καλύτερος της φίλος, να σακατεύει γυναίκες με μωρά στην αγκαλιά. Και το μόνο που κάνει είναι να απευθύνει συστάσεις για αυτοσυγκράτηση ή να μουρμουρίζει ότι θα ήταν καλό να μη γίνονται τέτοια πράγματα. Ναι, συμφωνούμε. Είναι μία ανήθικη στάση που προσβάλλει τις αξίες πάνω στις οποίες οικοδομείται, υποτίθεται, ο ευρωπαϊκός πολιτισμός, αλλά και η εθνική ρητορική περί προσήλωσης στο δίκαιο. Αν θέλετε, εγείρει και θέμα εκπροσώπησης - η εγχώρια κοινή γνώμη είναι εξοργισμένη, αλλά το θυμικό της δεν αντανακλάται στους κυβερνητικούς χειρισμούς. Το ερώτημα είναι αν όλα αυτά έχουν κάποια πρακτική αξία στο πεδίο. Ας υποθέσουμε ότι η Ελλάδα αντιδρά, μαστιγώνοντας, με ανακοινώσεις, το Ισραήλ. Εχει να κερδίσει κάτι; Οχι. Θα προκαλέσει μία ρωγμή στην πιο ουσιαστική σχέση...