Για μήνες στεκόταν σιωπηλή μέσα σ' ένα ξεχασμένο χωράφι στην Αιδηψό, αποστεωμένη, εξαντλημένη, σχεδόν αόρατη. Η Μαριάνθη, μια λευκή φοραδίτσα που άλλοτε ήταν περήφανη και γεμάτη ζωή, είχε εγκαταλειφθεί εκεί μετά τον θάνατο του ιδιοκτήτη της. Κανείς δεν ανέλαβε τη φροντίδα της. Το μόνο που είχε ήταν λίγο νερό και ξερά χόρτα, που μάσαγε απελπισμένα για να κρατηθεί στη ζωή. Όσο περνούσαν οι μέρες, το σώμα της λύγιζε. Τα πλευρά της προεξείχαν, τα πόδια της έτρεμαν, κι όμως η Μαριάνθη συνέχιζε να αναπνέει, πεισματικά, σαν να περίμενε κάποιον να τη δει. Εκείνη η στιγμή ήρθε όταν ένας κάτοικος, σοκαρισμένος από την κατάστασή της, ειδοποίησε τη φιλοζωική οργάνωση της περιοχής. Οι εθελοντές έφτασαν και βρήκαν μπροστά τους ένα ζώο στο όριο της κατάρρευσης. Δεν μπορούσε καν να σταθεί. Με υπομονή και φροντίδα την μετέφεραν, της έδωσαν τροφή, φάρμακα, αγάπη. Κάθε μέρα ήταν μια μικρή μάχη: να φάει λίγο παραπάνω, να σταθεί για λίγα δευτερόλεπτα, να...