Αυτή η δυσάρεστη συνήθεια. Το ξυπνητήρι χτυπάει, και για να σταματήσει πρέπει να το κλείσεις, αλλά για να το κλείσεις πρέπει να αγγίξεις το κινητό σου, κι αν αγγίξεις το κινητό σου τη στιγμή εκείνη του ξυπνήματος, με την κορτιζόλη στο σώμα σου να αυξάνεται για να σε ενεργοποιήσει, δεν έχεις προλάβει ακόμα να γυρίσεις να κοιτάξεις τις ακτίνες του ήλιου που σκίζουν το ταβάνι, και ήδη παρακολουθείς έναν ηλικιωμένο άντρα να θρηνεί κρατώντας στην αγκαλιά του ένα παιδί που δεν κινείται, μπροστά στα συντρίμμια μιας πολυκατοικίας. Σηκώνεσαι. Μέχρι το νερό να βράσει, το βλέμμα σου φεύγει, φεύγει έξω απ' το παράθυρο της κουζίνας. Υπέροχη μέρα. Αληθινά υπέροχη. Ο ήλιος πιο ήπιος, τώρα που μπαίνει φθινόπωρο. Το δέντρο στον ακάλυπτο ακόμα καταπράσινο, το λίκνισμά του σαν να εκφράζει ευγνωμοσύνη. Μα, πριν τρία λεπτά ήσουν μάρτυρας μιας σκηνής ανείπωτης βίας και θλίψης. Και πριν φας μεσημεριανό θα φτάσει στα μάτια σου ένα κουνημένο βίντεο αρκετά...