Ο Κλεόβουλος ο Ρόδιος υποστήριζε ότι σε ατμόσφαιρα βίας τίποτα δεν αναπτύσσεται: ούτε άτομα, ούτε οικογένεια, ούτε κοινωνία, ούτε πατρίδα. Η εχθρότητα και το μίσος κυριαρχούν, έτσι δεν οικοδομείται ο ενωτικός δεσμός της κοινωνίας. Πώς θα γίνει κάποιος συνοδοιπόρος του εχθρού του; Ο Περίανδρος ο Κορίνθιος υπογράμμιζε ότι εκείνη η πόλη ευημερεί στην οποία όλα τα άλλα θεωρούνται ίσα, η αρετή όμως θεωρείται το άριστο, η δε κακία ως το χειρότερο. ("Πόλις άριστα πράττει ευ η των άλλων ίσων νομιζομένων αρετή το βέλτιον ορίζεται, κακία δε το χείρον"). Είναι λυπηρό, εμείς οι απόγονοι του Ομήρου, που πρόβαλε την ευγένεια, την τιμή, την αξιοπρέπεια, την αγάπη προς την οικογένεια και την πατρίδα, του Πίνδαρου που ύμνησε την ανδρεία, τη φιλοτιμία και την αρετή των Ελλήνων, του Αριστοτέλη που ύμνησε την αρετή, ως την καλύτερη επιδίωξη στη ζωή των ανθρώπων ("Αρετά πολύμοχθε γένει βροτείω θήραμα κάλλιστον βίω σας πέρι"), να βιώνουμε μια τέτοια ζοφερή...