Του Γιώργου Χατζηδημητρίου Ήταν μια εποχή που η Χαλκιδική στον ήχο των αιώνων αντιδρούσε με υπόκωφες φωνές. Σαν κελεύσματα. Αθώο και αλήτικο φοιτηταριό τότε, μπορούσαμε ακόμα να πιάνουμε τους ψιθύρους της Ιστορίας. Στεκόμασταν κι αγναντεύαμε κυρίαρχοι του κόσμου από τα χαμηλά βουνά της Σιθωνίας κι όσο η ψυχή μας νοτιζόταν με τα θαλασσινά κάτοπτρα, ακούγαμε τη μυστική φωνή της να ορίζει ονόματα που κουβαλούσαν μια παλιά νοσταλγία. Αρχαία ερείπια και τύμβοι από την Εποχή του Σιδήρου και μνημεία βυζαντινά, πεσμένα κάστρα, μαρμάρινοι κίονες και πέτρινα ψηφιδωτά από παλαιοχριστιανικές εκκλησίες βασιλικού ρυθμού και αρχαία λιμάνια βυθισμένα σε ήσυχους κοντινούς όρμους όπου πέφταμε γυμνοί για κολύμπι. Στη Χαλκιδική ψηλώσαμε κάτω από τον καταλυτικό ήλιο και στο φως του φεγγαριού γινήκαμε εραστές γυναικών που βαθιά αγαπήσαμε, συμπότες, ισόβια φίλοι... Γι' αυτό κι εμείς οι άνθρωποι του Βορρά, ασυγκίνητοι από τα κάλλη του Αιγαίου, λέγαμε...