Κάποτε, πριν το κουμπί του τηλεχειριστηρίου γίνει ο θεός των επιλογών μας, υπήρχε ένα μικρό θαύμα: το video club. Ή μάλλον, για να είμαστε πιο ακριβείς (και ας το αντέξει λίγο η απώθηση της νοσταλγίας που μας χαρακτηρίζει), υπήρχε το ταξίδι μέχρι το video club - η πραγματική διαδρομή μέσα στη νύχτα, το κρύο, τη βροχή, την ανυπόφορη ζέστη, ή την απελπισμένη βαρεμάρα μιας καθημερινής Τρίτης. Σαν ναοί μιας οικιακής μυθολογίας, στοιβαγμένα μεταξύ φούρνων και χαρτοπωλείων, τα video club καλωσόριζαν τους πιστούς. Οι βιντεοκασέτες, με τα μουτζουρωμένα εξώφυλλα και τις γωνίες φαγωμένες από τις ανυπόμονες παλάμες εκατοντάδων πιστών, ανέμεναν να επιλεγούν. Δεν έρχονταν προς εμάς με έναν αλγόριθμο που προσποιείται ότι μας ξέρει - εμείς έπρεπε να διαβάσουμε τα ονόματα των σκηνοθετών, των ηθοποιών, των παραγωγών για να αποφασίσουμε αν αξίζει να περάσουμε δυόμισι ώρες από τη ζωή μας παρέα τους. Το video club απαιτούσε ρίσκο. Επένδυση. Δέσμευση.