Ο ένας θα έκανε παρέλαση στο Κίεβο με τα κατοχικά του στρατεύματα μέσα σε "λίγες μέρες". Σε "λίγες μέρες" θα έφερνε και ο άλλος την ειρήνη. Και οι δυο τους, έτσι, σαν αστραπή. Οχι μόνο μήνες αλλά και χρόνια μετά τις υποσχέσεις, ο κύκλος του αίματος στην Ουκρανία παραμένει ανοικτός. Το ερώτημα τώρα δεν είναι μόνο εάν και πότε θα κλείσει. Είναι και από ποιους και πώς. Τα πρόσωπα προδιαγράφουν τον τρόπο. Ούτε ο Βλαντίμιρ Πούτιν είναι ο κατακτητής που νόμιζε πως είναι, ούτε ο Ντόναλντ Τραμπ ο ειρηνοποιός που φαντασιωνόταν. Τι μένει; Μια διαπραγμάτευση στην οποία πολλοί εντοπίζουν ιστορικές αναλογίες. Μήπως μοιραστεί η Ουκρανία όπως μοιράστηκε κάποτε η Πολωνία; Εσύ τα εδάφη, εγώ τις σπάνιες γαίες. Μήπως παραδοθεί στο πιάτο, όπως παραδόθηκε κάποτε η Τσεχοσλοβακία ως "ζωτικός χώρος" και "σφαίρα επιρροής"; Διαμερισμός ή κατευνασμός. Και μπορεί κάτι τέτοιο, ό,τι και αν είναι, να βαφτιστεί "ειρήνη"; Αυτό το τελευταίο ερώτημα είναι μάλλον...