(Γεια σου, πιτσιρίκο) Καταλαβαίνω πως η ιστορία είναι σπουδαία επιστήμη, αλλά ποτέ δεν τη συμπάθησα. Εκτός από το σχολικό τραύμα της από στήθους αναπαραγωγής γεγονότων, ονομάτων, χρονολογιών που μου έφεραν τα εικοσάρια στις πανελλήνιες του καιρού εκείνου, νομίζω πως είναι κάτι πιο βαθύ αυτό δεν κατάφερε να με κερδίσει. Είναι αυτό που λέει ο Αριστοτέλης ''...φιλοσοφώτερον καί σπουδαιότερον ποίησις ιστορίας εστίν· η μέν γάρ ποίησις μάλλον τά καθόλου, η δ᾽ ιστορία τά καθ᾽ έκαστον λέγει.'' [...η ποίηση έχει μέσα της σε μεγαλύτερο βαθμό φιλοσοφικά χαρακτηριστικά, και είναι πιο σημαντική από την ιστορία· πώς αλλιώς, αφού η ποίηση μιλάει πιο πολύ για τα ''καθόλου''- το όλον θα έλεγα- ενώ η ιστορία για τα ατομικά και τα επιμέρους.'' Ο Richard Kannicht, Γερμανός κλασικός φιλόλογος, σχολιάζει εύστοχα: ''Στην καθημερινή ζωή η πραγματικότητα είναι κατά κάποιον τρόπο ένα στερημένο από νόημα απόσπασμα χωρίς αρχή, μέση και τέλος και γίνεται...