Ήταν ανέλπιστα ψυχρός ο Σεπτέμβρης του 1938 στη Θεσσαλονίκη. Οι κάτοικοι είχαν φορέσει ήδη τα παλτό, οι κυρίες μάλιστα στις βραδινές εξόδους κάλυπταν το κεφάλι με γούνινα καπέλα. Ήταν ανέλπιστα ψυχρό και υγρό το πρωινό της 27ης Σεπτεμβρίου και το πούσι που έπεσε αποβραδίς, δεν έλεγε να διαλυθεί. Ίσα που φαινόταν τα καράβια που έστεκαν αρόδο στον Θερμαϊκό. Αργούσε να ξημερώσει και λιγοστοί σκυφτοί διαβάτες περπατούσαν στον δρόμο. Ο Εμμανουήλ Λουκατάρης σήκωσε το στόρι από το περίπτερό του και μια γάτα τινάχτηκε απέναντι στην Τσιμισκή. Έβγαλε τη σκούπα με το μεγάλο ξύλινο κοντάρι και καθάρισε το πεζοδρόμιο. Βιαστικά έκανε τις δουλειές εκείνο το πρωί, η υγρασία τού τρυπούσε τα κόκαλα και ήθελε να χωθεί στο στενό περίπτερο, να ζεσταθεί. Ίσα που πρόλαβε να δει με την άκρη του ματιού του τον γείτονα να βγαίνει καλοντυμένος από το σπίτι του. Γωνία Παύλου Μελά και Τσιμισκή, στη Διαγώνιο, εκείνο το χάραμα της Τρίτης 27 Σεπτεμβρίου 1938, ο...