Δεν κάθισα να μελετήσω στις λεπτομέρειές του το αριστούργημα που στήθηκε στο Πεδίο του Αρεως ως μνημείο των μικρομεσαίων, γιατί το θέαμα είναι οδυνηρό και σου προκαλεί ένα σύνθετο αίσθημα ντροπής. Ντροπή για εκείνους που είχαν την ιδέα και διέθεσαν τους πόρους, για τους άλλους που έβαλαν το γούστο και την αισθητική, ακόμη και για σένα τον ίδιο, σε τελευταία ανάλυση, επειδή ζεις στην ίδια πόλη με αυτούς και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Δεν υπάρχει όμως και ο λόγος να μελετήσεις το έργο, γιατί με μια ματιά έχεις καταλάβει αμέσως περί τίνος πρόκειται. Δείγμα μεταμοντέρνου σοσιαλιστικού ρεαλισμού, αλλά και με διακριτικές αναφορές στην κλασική παράδοση. Αν, λ.χ., ξεχειλώσουμε λιγάκι τη φαντασία μας, μπορούμε να το δούμε και ως συνομιλία με την "Εκσταση της Αγίας Θηρεσίας", τη γλυπτική και αρχιτεκτονική σύνθεση του Μπερνίνι. Στη θέση των χρυσών ακτίνων φωτός, που κατεβαίνουν από την οροφή της εσοχής και λούζουν τον άγγελο και τη Θηρεσία...