Βρεθήκαμε σε ένα από τα cafes τα οποία στην πραγματικότητα δεν σε θέλουν. Που απλώς σε ανέχονται. Που φωνάζουν "εδώ ανήκουμε σε άλλο σύμπαν, ανώτερο από το δικό σου". Τι θέλαμε εκεί; Eλα ντε! Καθίσαμε. Μας έφεραν εμφιαλωμένο νερό ακριβής εισαγόμενης μάρκας, χωρίς να ρωτήσουν αν θέλαμε, και μας ενεχείρισαν έναν κατάλογο ογκώδη και βαρύ, που μου θύμισε το δίπτυχο με τις δέκα εντολές που κρατά ο Μωυσής στις ταινίες του Χόλιγουντ. Σχεδόν ντράπηκα που από όλα τα πανάκριβα Negronis, Daiquiris και Mojitos εγώ ήθελα μια σόδα. Κάτι σαν να είχα μπει στο Tiffany's για να αγοράσω ένα μπακιρένιο πανηγυριώτικο βραχιολάκι. Ας μην έμπαινα! Ο σερβιτόρος πέρασε από δίπλα μας ξανά και ξανά. Μας απέφευγε. Συνειδητά; Κάναμε αγώνα για να μας δώσει σημασία. Για να μην πέσω και άλλο στα μάτια του, τελικά δεν παράγγειλα σόδα, αλλά έναν διπλό εσπρέσο και ένα matcha cookie, όχι επειδή μου αρέσει, επειδή μου φάνηκε πιο "high", και ας είχε γεύση φρεσκοκομμένου...