Ψυχολογικά υπάρχει σε όλο τον κόσµο µια κούραση, ένας κορεσµός σε ό,τι αφορά τον κορονοϊό. Οι περισσότεροι συµπολίτες σκέφτονται µε νοσταλγία την επιστροφή στην εργασία και στα "κανονικά" εισοδήµατά τους ή τη διαφυγή προς παραλίες για δροσιά, προς πλατείες και cafe για χαλάρωση και ποτά, γενικά για καταστάσεις που αφήνουν πίσω τους το φάντασµα, το φόβητρο, τον µπαµπούλα του κορονοϊού. Και αυτό είναι φυσιολογικό ύστερα από τόση πίεση. Ωστόσο, ο κορονοϊός, µέχρι να βρεθεί συστηµατική, µαζική και σίγουρη φαρµακευτική αντιµετώπισή του, είναι εδώ. Οχι µόνον ως κίνδυνος, αλλά ως αλλαγµένη, διαφορετική πραγµατικότητα. Το πριν δεν µοιάζει µε το µετά. Για παράδειγµα, ο ταξιτζής που µεταφέρει πελάτη στο αεροδρόµιο "Ελευθέριος Βενιζέλος", του λέει ότι είναι η πρώτη του κούρσα προς αεροδρόµιο έπειτα από δύο µήνες. Και τέτοια εποχή το φυσιολογικό θα ήταν 1-2 κούρσες την ηµέρα... Οι επιχειρήσεις προσπαθούν να συνειδητοποιήσουν πόσο χαµηλά θα πέσει...