Μεγαλώσαμε με την ιστορία του Ματαρόα. Τότε που, 1945, ο Ροζέ Μιλιέξ μάζεψε νέα παιδιά, καταρρακωμένα από την Κατοχή και τον Εμφύλιο, τις "μεγάλες ελπίδες της Ελλάδας", και τα έστειλε, σαν σε Κιβωτό του Νώε, με το θρυλικό πλοίο Ματαρόα, στη Γαλλία για σπουδές. Δημιουργώντας, εν πολλοίς, την πιο εμβληματική γενιά ελλήνων πανεπιστημιακών, ερευνητών και διανοουμένων "του εξωτερικού". Είναι η στιγμή για την Ευρώπη να σκεφτεί κάπως έτσι, και να φτιάξει ένα καινούριο Ματαρόα για τους πανεπιστημιακούς που θέλουν να εγκαταλείψουν την... Τραμπλανδία; Θα μπορούσε να δημιουργηθεί μια γενική στρατηγική "προσέλκυσης επιστημόνων" στην Ευρώπη, με αφορμή τις τελευταίες εξελίξεις στα αμερικανικά πανεπιστήμια; Ξεκινάς λέγοντας ναι, με ενθουσιασμό. Κι όμως, όσο το ξανασκέφτεσαι, βλέπεις πόσο πιο πολύπλοκα είναι τα πράγματα. Ξεπερνώ την ειρωνεία: μια Ευρώπη που σκέφτεται όλο και περισσότερο τον εαυτό της ως "ήπειρο-φρούριο", είναι το λιγότερο υποκριτικό...