TO ΧΑΛΙ ΠΟΥ ΕΙΔΑΜΕ να κορυφώνεται με ασύλληπτα γλαφυρό και εξωφρενικά χυδαίο τρόπο προχθές στο ΣΕΦ, ξεκίνησε στην "Ευρωλίγκα" (η τελική φάση της οποίας διεξήχθη στο όχι και τόσο ευρωπαϊκό Άμπου Ντάμπι), ένας θεσμός που στην πραγματικότητα δεν μετράει και τόσο πολύ στην Ευρώπη όπου στις περισσότερες χώρες το μπάσκετ είναι "περιθωριακό" όσο και "οικογενειακό" άθλημα που διεξάγεται κατά κανόνα χωρίς την παρουσία οπαδικών στρατών και συχνά είναι τρίτο ή και τέταρτο σε δημοτικότητα μετά από το ράγκμπι, το χόκεϊ ή το χάντμπολ (και πολύ, πολύ μακριά από το ποδόσφαιρο). Μετράει όμως κάμποσο σε κάποιες χώρες με σχετική παράδοση στο άθλημα και με ψευδαισθήσεις μεγαλείου, όπως το Ισραήλ, η Τουρκία και πάνω απ' όλες ίσως η Ελλάδα που έχει βρεθεί στην περίοπτη θέση να "καμαρώνει" τίτλους στην κορυφαία ευρωπαϊκή μπασκετική διασυλλογική διοργάνωση. Η περίπτωση του Δ. Γιαννακόπουλου είναι εξωφρενική και ακραία, ακόμα και για τα πολύ υψηλά στάνταρντ...