Είναι δυνατόν να ερμηνεύσεις απόλυτα την πραγματική ποίηση; Τα Διάφανα Κρίνα, στο "Έγινε η απώλεια συνήθειά μας", έχουν υφάνει έναν ολόκληρο κόσμο από σύμβολα και λέξεις που καθένα - καθεμιά, έχουν τη δική τους ζωή. Το να προσπαθήσει, λοιπόν, κανείς να βρει που τελειώνει η κυριολεξία και που αρχίζει η μεταφορά είναι εξαιρετικά επικίνδυνο - κινδυνεύει να χάσει το νόημα. Στο ομώνυμο με τον πρώτο τους δίσκο, τραγούδι, πίσω στο μακρινό πια 1996, ο στίχος αναφέρει: Η απουσία σου μ' εξουθενώνει και δεν μπορώ να συνηθίσω. Νιώθω να προχωράω μπροστά μα πάντα φτάνω πίσω. Απώλεια. Όσο μεγαλύτερο το βάρος της, τόσο μεγαλύτερο το φαινόμενο που ο Θάνος Ανεστόπουλος περιέγραψε στον παραπάνω στίχο. Θες να προχωρήσεις παρακάτω, όμως δεν ξέρεις πώς. Κάθε βήμα προς τα μπρος, σα να το διαδέχονται δυο προς τα πίσω. Θέληση Κάπου εκεί, στην κουβέντα μπαίνει -όχι απρόσκλητη- η Έλεν Κέλερ. Μια γυναίκα -μια συγγραφέας- που έζησε τυφλή και κωφή στον Αμερικανικό...