Η κατασκευή των κειμένων μου στην εφημερίδα έχει το μειονέκτημα -το παραδέχομαι- του προοπτικισμού, δηλαδή ότι εφόσον δεν κατέχουμε καμία αλήθεια, αλήθεια δεν υπάρχει παρά στην φυσική μας στοιβάδα, στο σώμα έστω -αν πράγματι το "έχουμε" (habeas)- αν δεν μας το έχει αρπάξει το μετασύμπαν, αν δεν το υποτιμά η ίδια του η συνθήκη, αν το επιτρέπει η Ζ/ζωή. Στο σώμα (φύση) σαν την πρώτη βεβαιότητα σκοντάφτει κάθε θεσμισμένη βεβαιότητα εκ των υστέρων. Πλην της γραφής. Αυτό το πλατωνικό "αναπλήρωμα" ("Φαίδρος"), γιατρικό (φάρμακο) και δηλητήριο (φαρμάκι), εντούτοις μετατρέπεται σε σώμα. Σε όργανο του σώματος, σε βαθμό που και το σώμα να καταλήξει προσθετικό στοιχείο σε σχέση με το ξένο. Αυτό δηλαδή, που καταφθάνει από "έξω" ακόμα και όταν έχει αναδυθεί έσωθεν. Η αποδόμηση (Ντερριντά) αντιλαμβάνεται το σώμα όχι σαν μια πρώτη στοιβάδα (φύση) αλλά σαν το αποτέλεσμα μιας δραστηριότητας απορητικής, εκτεθειμένης στον εαυτό της, επερωτώντας τον...