ΣΤΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΧΡΟΝΙΚΑ με τις χειρότερες φράσεις δεν υπάρχει απεχθέστερη από το "κάθε κατεργάρης στον πάγκο του". Θυμάμαι τους γονείς μου να μου το κοπανάνε με το που έμπαινε ο Σεπτέμβρης και μέσα μου ξεσκίζονται βίαια οι αναμνήσεις του καλοκαιριού -η γεύση της "τρελής πατούσας" και η μεσημεριανή σιέστα με "Kλασικά Eικονογραφημένα" και "Μίκι Μάους"-, ενώ κάθε λέξη προσγειωνόταν πάνω μου σαν να με λιθοβολούσε: "Κάθε - κατεργάρης - στον - πάγκο - του". Ήταν ξεκάθαρη η εκδικητική διάθεση αυτού του φραστικού εκτρώματος, λες και μόνο αν καθίσεις στον πάγκο σου είσαι έντιμος, συνετός και επιμελής, ενώ εκτός αυτού ζεις παρασιτικά. Καθώς τα μάτια των γονιών μου έβγαζαν σπίθες σαν το βλέμμα της βασίλισσας Βάντα -ή, για να κάνω την παρομοίωση πιο σύγχρονη, σαν τους δαίμονες από το "KPop Demon Hunters"-, εγώ ένιωθα τον τρόμο της τιμωρίας που περιμένει τον κατεργάρη στη γωνία. Μα υπάρχουν άνθρωποι που ξεστομίζουν τέτοιες φράσεις; Η γλώσσα έχει...