ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ κρίσης (αυτή η φράση μου θυμίζει πλέον τα Δώδεκα Ευαγγέλια τη Μεγάλη Πέμπτη, εκεί που ο παπάς ξεκινά τη διήγηση με τη φράση "Τω καιρώ εκείνω..." και για τριάντα δευτερόλεπτα μπορείς να πείσεις τον εαυτό σου πως θα ακούσεις κάτι πραγματικά συναρπαστικό), σχεδόν κάθε φορά που επέστρεφα στην Αθήνα μετά από ταξίδι, στενοχωριόμουν: το κέντρο τα βράδια ερήμωνε, οι βιτρίνες άδειες και σπασμένες, όλα διαλυμένα. Την προηγούμενη εβδομάδα θυμήθηκα αυτό το συναίσθημα περπατώντας στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Κοιτούσα έκπληκτη δυο γονείς που είχαν βγει βόλτα και έσπρωχναν ανέμελοι ένα μωρό σε ένα καρότσι στη Στρατηγού Καλλάρη. Ήταν καθαρά, είχε χώρο, τα πεζοδρόμια ήταν φαρδιά. Μπορώ να μετρήσω στο ένα χέρι τους δρόμους στους οποίους θα έβγαζε κανείς ένα παιδί με καρότσι ανέμελος στο κέντρο της Αθήνας, χωρίς να βγαίνει στον δρόμο ή να κάνει ζιγκ-ζαγκ ανάμεσα στα παρκαρισμένα (Πανεπιστήμιου, Σταδίου, Βασιλίσσης Σοφίας, ξεχνάω κάτι;). Το...