Αγαπητέ πιτσιρίκο Το άρθρο του Δημήτρη Βαλαβάνη με τίτλο "Η απάθεια είναι συνενοχή" θέτει με ωμό και αναγκαίο τρόπο μια θεμελιώδη ηθική εξίσωση: η σιωπή μπροστά στη φρίκη, η αδράνεια απέναντι στο έγκλημα, συνιστά μια μορφή συνενοχής. Και ναι, μπροστά στη γενοκτονική βία που υφίστανται οι Παλαιστίνιοι στη Γάζα, η κραυγή (του) είναι απόλυτα δικαιολογημένη. Η απάθεια, είτε ατομική είτε συλλογική, στρώνει το χαλί για να συνεχίζονται τα ειδεχθή εγκλήματα. Με αφορμή όμως κριτικές που αναδύονται όταν κορυφώνεται μία άβολη για κάποια μέρη συλλογική αντίδραση και είναι του τύπου: - "ναι, αλλά για την Κύπρο δεν κάνετε έτσι" με στόχο τους 'φριπαλαιστινάκηδες', ή - 'για τους νεκρούς στο Μάτι δεν έγινε καμία μαζική διαδήλωση' με στόχο τους 'αγανακτισμένους των Τεμπών', αναρωτήθηκα σχετικά με το υπόβαθρό τους. Άσχετα με το κίνητρο της κριτικής υπάρχει κάποια βάση σε αυτή; Με κάποια πρόχειρη έρευνα, το φαινόμενο που περιγράφεται ως "απάθεια" πιθανώς...