Κάτω από το πεζοδρόμιο, λάμες πυρωμένου σιδήρου και λάβα και ανεμιστήρες σε μέγεθος ποδοσφαιρικών γηπέδων που σπρώχνουν στην επιφάνεια καυτό, στεγνό αέρα. Στην Πατησίων έχει κίνηση και οι οδηγοί μισούμε ο ένας τον άλλον. Το aircondition φυσάει κρύο τεχνητό αέρα που δεν ανακουφίζει, μόνο παρατείνει, και μέσα από τις περσίδες πέφτουν βρισιές και στρες και νεύρα. Μετανιώνεις την ώρα και τη στιγμή που βγήκες μεσημέρι στο κέντρο για δουλειές, όλοι το ξέρουν πως το κέντρο είναι νεκρή ζώνη το μεσημέρι. Τα μάρμαρα το ξέρουν. Τα δέντρα το ξέρουν. Οι μονάδες κλιματισμού στις προσόψεις που αντανακλούν τον ήλιο σαν αστέρια το ξέρουν, η βροχή από φρέον επίσης. Αλλά η πόλη είναι το στερεοποιημένο προϊόν της ανθρώπινης δραστηριότητας σε υπερδιέγερση. Η αστικοποίηση σκότωσε τη σιέστα, γιατί η δραστηριότητα δεν μπορεί να σταματάει το μεσημέρι. Συνεχίζει, μέσα από το χώμα που σηκώνει ο λίβας μπροστά στο Αρχαιολογικό Μουσείο. Συνεχίζει, κάτω από το ίδιο...