Το λέγαμε τότε που γυριζόταν στην Κεφαλονιά η χολιγουντιανή ταινία, παραφράζοντας τον τίτλο "Το μαντολίνο του λοχαγού Κορέλι". "Τα νεύρα του λοχαγού κουρέλι". Αν δεν ήταν in-joke, "εσωτερικό" αστείο μιας παρέας δηλαδή, θα μπορούσε να ήταν ο τίτλος για την κατάσταση που επικρατεί τον τελευταίο (πολύ) καιρό στα κόμματα της Αριστεράς. Ποιας Αριστεράς; Αυτής που πριν από δέκα χρόνια ήταν κραταιά κυβέρνηση, επέστρεφε κλεμμένες αξιοπρέπειες και υποσχόταν ευρωπαϊκούς χορούς υπό τον ήχο των κλαρίνων και των ζουρνάδων της. Αυτής που τελικά αποδείχθηκε ότι δεν βασιζόταν σε μια στέρεη ιδεολογία αλλά σε μια συνθηματολογία και κατέληξε σε "ανοιχτή πρόσκληση" σε γλέντι γάμου (ή σε πανηγύρι με κέτερινγκ). Εκεί όπου καταλήγεις να χορεύεις χασαποσέρβικο, μεθυσμένος και κρεμασμένος από ανθρώπους που δεν γνωρίζεις. Και το πρωί ξυπνάς με hangover. Και με νεύρα κουρέλι. Αν πριν από δέκα χρόνια (να θυμίσω ότι ήμασταν ακόμη στις ημέρες της "ηρωικής...